LAATSTE LIEF...

         (voor D.)

         
          ik ben een oude vis,

          in menig troebel water

          door de mazen

          van het net geglipt.

          nu eens vechtend

          tegen de stroom,

          dan weer

          willoos meegedreven.

          vaak  juichend opgevist

          maar vaak ook bijvangst,

          wegens te ondermaats

          lichtzinnig teruggeworpen.

          maar kijk, nu het water mij

          tot de lippen reikt,

          en ik verkrampt naar adem hap,

          nu ben ik moe gezwommen.

          klap jij de fuik achter mij dicht!

          en breng me dan tot rust
          in je kalme, stille water

          dat zoveel diepe gronden kent.

          rik tulkens (2011)