ik ben een oude vis,
in menig
troebel water
door de mazen
van het net
geglipt.
nu eens vechtend
tegen de stroom,
dan weer
willoos meegedreven.
vaak juichend opgevist
maar vaak ook
bijvangst,
wegens te
ondermaats
lichtzinnig teruggeworpen.
maar kijk, nu
het water mij
tot de lippen
reikt,
en ik verkrampt
naar adem hap,
nu ben ik moe gezwommen.
klap jij de
fuik achter mij dicht!
en breng me dan
tot rust
in je kalme, stille water
in je kalme, stille water
dat zoveel diepe
gronden kent.
rik tulkens (2011)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten