maandag 9 december 2013

TE WAPEN!

Aan alle tegenwoordigen en toekomstigen, onze groet.

Wat er ook kan vermoed worden: een "dichter" zal ik me nooit voelen.
Poeta nascitur, non fit. 
Dichter wordt men geboren, niet gemaakt.
En ik ben dus gewoon tot dichter benoemd.
Zeg maar: gekozen tussen een tiental even bekwame kandidaten en aangesteld tot éénoog in het land van de slechtzienden.
En ik ben, eerlijk gezegd, nogal naïef in die functie getuimeld.
Door toedoen van een vriend (wiens naam ik niet kan noemen om de privacy van mijn vriend Willy Fyens niet te schenden) die mijn aandacht vestigde op een gapende vacature ten stadhuize.
In een uitdagende mail deed hij dat, eentje waarin een flinke dosis argwaan doorklonk. Zo van: “Ge durft het niet, ge kunt het niet”.
Zoiets moet je tegen een eigenzinnig, koppig menneke als ik natuurlijk nooit zeggen..
Als repliek, en niet van enige hang naar onsterfelijkheid gespeend, heb ik dan maar geprobeerd een eerste “soortement stadsgedicht” te schrijven en heb ik dat schrijfsel met een solicitatiebrief overmoedig ten stadhuize gedeponeerd. Hoezo ik durf niet?
Dat de skepsis van mijn vriend Willy bovendien niet wereldwijd gedeeld werd bleek alras toen een uiteraard bekwame stadsjury (na een uiteraard copieus werkdiner) in het najaar van 2012 tot de conclusie kwam dat mijn pen de volgende twee jaar in stadsdienst aan de slag mocht…
Waarop ik vrolijk aan de slag ging.
Woorden samendrijvend die graag in elkaars gezelschap toeven, die lekker tegen elkaar aanschurken en die alhier en alginder hopelijk bij iemand toch een beetje (poëtisch) gevoel of herkenning oproepen.
Tekstjes zonder franjes schrijvend, tekstjes zoals ik ze zelf ook altijd graag wil lezen.
Het resultaat van de werkzaamheden tijdens mijn stadsdichterschap (dat nog even met een jaar verlengd werd) wordt in deze blog samengebracht en in de loop van het mandaat bijgewerkt. 

De meest recente teksten worden achteraan toegevoegd.






rik tulkens
stadsdichter Diest 2012 - 2015

Geen opmerkingen:

Een reactie posten