SUITE IN F-MINEUR

Opus 1 - MISSCHIEN

(voor F.)

Terugziend in verwondering,

met zoveel beelden in mijn hoofd,

wat zal ik onvergetelijk noemen?

Misschien

die zomerse dag

die we achteloos

versnipperden

op het strand?

je verblindend witte bikini,

overrompelend net-te-krap,

de wolk van zonneolie,

en de geur van verse broodjes

die je had meegenomen,

maar ook de kleffe

walm van morgen

reeds tastbaar in de lucht...

Misschien

die zondagmorgen

in de onwezenlijke junizon,

op de rommelmarkt?

waar je gekke hoeden paste

waarbij de kleurige linten

dansten om je

aanbiddelijke hoofd,

terwijl je inmiddels,

met ondraaglijke lichtheid,

over “hem” praatte,

en niet over ons..

De dofheid die je dan

diep in mij plantte...

Misschien

die lenteavond

op het terras

van die landelijke herberg?

waar de dienster

ons vriendelijk vroeg:

“Hebben jullie al gekozen?”

en ik euforisch antwoordde:

“Ja...voor elkaar..”

Misschien

de herinnering aan

je mansardekamer?

met de maan die

door het dakvenster gluurde,

goedkeurend knikte,

gepast de blik afwendde

en zich diskreet

in een wolk wikkelde

Er waren zoveel

gestolen momenten

die mij deden denken

dat er aan ons

geen einde komen zou,

terwijl de klok nochtans jou

en alle uitzicht op nadien

reeds genadeloos wegtikte.

Er leek zoveel

onvergetelijk te zijn,

zoveel
dat weldra
zal vergeten zijn

Opus 2 - AANWEZIGHEID

(voor F.)

je hebt me zo vaak alleen gelaten,

maar al die leeggelopen uren

heb ik gewoon geleefd

alsof je nog steeds bij me was.

vannacht nog, toen ik

door wat oude dromen dwaalde,

zag ik je schim weerkaatst

in een Brussels winkelraam.

en niet later dan gisteren liepen we,

in mijn schrijnende gedachten,

ver naast elkaar en van elkaar

door ‘t bottende Tervuurse bos,

jij,

zonder oog voor wat ik

voor het grijpen legde,

balsturig in jezelf gekeerd,

en,

terwijl in een verre dreef

een verloren hond,

- nog meer verloren dan ikzelf -

om al je aandacht blafte,

ik,

die, beter dan wie ook,

toen al wist hoe onbegaanbaar

het door mij gekozen pad wel was.

zo zie je maar:

hoe elders ver je ook wel bent,

hoe schrijnend ook de leegte is,

je zult er altijd toch een beetje zijn.

Opus 3 - ONBEREKENBAAR

(voor F.)

mijn onontcijferbaar lief,

zo onberekenbaar

dat een fatale rekenfout

van bij de aanvang

wél te voorspellen was,

nu jij in verre armen slaapt

maar steeds nog harteloos

door mijn oude dromen spookt,

nu kan ik slechts machteloos hopen

dat je beeld zozeer verschimmen zal,

dat ik zelfs je naam vergeten kan,

dat ik je eindelijk achter mij kan laten,

onberoerd, zoals een slang niet omkijkt

naar het oude vel dat ze heeft afgestroopt

hopen dat ik ooit eens kan vergeten

hoe zacht je borsten mij bedwelmden,

hoe zoet mijn lippen soms verdwaalden,

terwijl jij me mondjesmaat beminde,

en je, één oog steeds op de nooduitgang,

hooghartig lachte om mijn gretigheid.

hopen dat ik ooit vergeten kan,

die gestolen zomerdag aan ‘t strand,

onze tochten door de grote stad,

of door het bos, als jonge honden,

hoe ik verguld naast je liep te pronken,

een toekomst voor ons twee verzinnend.

en, verdringend wat ik heden weet,

hopen dat gisteren zo maar terug kon komen…

maar hoe het was keert nooit meer terug,

de fluwelen trein hebben wij gemist,

verkeerde plaats, verkeerd station

verkeerd moment, verkeerd perron.

En hoezeer ik ook toch wil vergeten,

- in vergeten ben ik niet zo goed -

hoe onberekenbaar jij toch waart,

al zou ik tellen tot mijn hersens doven,

in de som van al wat ik ooit ben kwijtgeraakt

ben jij onschatbaar veel te groot.

Opus 4 - TEVERGEEFS

(voor F.)

Als een goede maaltijd,

wachtend op je honger.

Als een gewillig paard,

wachtend op je spoorslag.

Als een zwijgzaam klavier,

wachtend op je aanslag.

Als het beloofde land,

wachtend op je intocht.

Als een kwetsbare vesting,

wachtend op je bestorming.

Als een oude vulkaan,

wachtend op je uitbarsting.

Zo was ik.

Zo leefde ik.

Altijd wachtend.

Altijd op jou.

Tevergeefs.

Opus 5 - ONDERGANG

(voor F.)

wij liepen langs het strand

in bitsig zwijgen naast elkaar

de stijve bries tussen ons in

waaide de laatste woorden weg

wij telden onze dagen na

als aangespoelde schelpen

en zagen beiden hoe de zee

zich diep ontgoocheld terugtrok

en ik besefte dat moment

dat ik voor jou die hele tijd

nooit meer geweest kon zijn

dan ondermaatse bijvangst

en toen de zon

de dag dan ook maar

voor bekeken hield

wist ik het zeker:

het water was nog nooit zo diep

de einder nooit zo ver

Opus 6 - HERINNERING

(Voor F.)

Onder

de dikke

humuslaag

van de

geduldige tijd

worden

de herinneringen

aan hartepijn,

ontgoocheling

en doffe woede,

kundig

vermalen.

en ze vergaan

tergend traagzaam,

tot er niets nog

overblijft,

niets anders

dan de vraag:

wie was jij

ook alweer?

jij ,

aan wie ik mij,

zo schrijnend

heb bezeerd

en die mij dan

zo achteloos,

zo harteloos,

zo radeloos

kon achterlaten?

Opus 7 – NIET IEDEREEN

(Voor F.)

Alzo sprak Don Quichote,

Seigneur van la Mancha,

Ridder met het trieste gezicht

Oh Dulcinea!

Edele Vrouwe,

laat niemand hier

komen beweren

dat jij met iedereen

de lakens deelt,

want iedereen

behalve ik

dat is eigenlijk toch

niet iedereen…

Opus 7 Bis - PAS TOUT LE MONDE

(Pour F.)

Ainsi parlait Don Quichote,

Seigneur de la Mancha,

Chevalier à la triste figure

Oh Dulcinea!

Noble Dame,

que personne

ne vienne prétendre ici

que tu couches

avec tout le monde,

puisque tout le monde

sauf moi

ce n’est pas, en fait,

tout le monde...

Opus 8 - SINDS

(Voor F.)

sinds die bleke

winterochtend,

na die laatste

liefdeloze nacht,

toen je voorgoed

uit mijn leven stapte,

en ik dat ook

net zelf niet deed,

was er geen dag

dat ik niet

aan jou
heb gedacht,

geen dag

dat ik je niet

hartsgrondig

heb vervloekt