WINTERPREI
(voor Caroline)
indroevig kijk ik door het raam
en zie hoe daar de sneeuw
het land brutaal heeft ingepalmd
het lijkt mij sinds zowat een eeuw
‘k zie hoe in de dichtgevlokte wei,
‘t ontroert met tot het huilen,
een eenzaam kleumend scharrelpaard
zoekt waar het nog kan schuilen,
het doet me schrijnend leed te zien
hoe de vogels krijsend zwieren,
en pikken in de schrale tuin
naar diepgevroren pieren.
‘k hoor ondergronds bloembollen wroeten
en kreunen om de nieuwe mei
en ‘k ween om de gederfde pracht
van een uitbundige bloemenwei
de kale akker stemt mij droef
en drijft tranen naar buiten,
maar zie ‘k een bedje winterprei
dan huil ik pas met tuiten.
rik tulkens
stadsdichter Diest 2012-20
stadsgedicht Nr 21
Geen opmerkingen:
Een reactie posten