VLEUGELS

Na enkele omzwervingen in de nasleep van de tweede wereldoorlog (via Westmalle, Poulseur en Leopoldsburg) wordt in 1953 de Citadel van Diest de standplaats van het 1 bataljon Para-commando. Een boogscheut verwijderd van de vertrouwde Drop Zone van Schaffen.

Vanaf dat ogenblik overheersen de Para’s, het stadsbeeld.

Hoe vaak zag ik ze niet afgepeigerd hijgen over de Vesten: zwaarbepakt in de zomer, in lichte sportkledij in de winter.

En al maakte de stad ook kennis met de ongedisciplineerde hormoonopstoten van het jonge krijgsvolk en werden café “De Valk” en dancing “Elysée” geregeld het slagveld voor wilde stamineegevechten, de bevolking, sloot “onze” Para’s figuurlijk in de armen. 

Heel veel Diesterse meisjes deden dat ook letterlijk. 

En de lokale middenstand moest op geen enkel ogenblik worden overtuigd van de voordelen die een garnizoensstad opleverde.

In 1997 aanvaardde de stad Diest het peterschap over het bataljon en die affiliatie zou de onverbrekelijke band met de eenheid bestendigen. 

Veel eerder al, in 1979, werden op de Grote Markt van Diest voor de allerlaatste keer de rode mutsen plechtig uitgereikt.

Ook nadat het bataljon geroepen werd de Citadel te ontruimen ingevolge het krampachtig maar hopeloos bevochten plan “De Crem” van 2011, blijft de stad jaar na jaar zijn Para’s met genegenheid terug ontvangen tijdens hun jaarlijkse “Remember-day”.

Op 31 augustus 2013 werd hiervan de derde editie georganiseerd op de heilige grond van de Citadel.

Voor die gelegenheid schreef ik “Vleugels”, waarmee metaforisch gereflecteerd wordt naar mijn eigen jeugd. Alweer nostalgie.

Vleugels

(voor "onze" Para's)

de vooraanstaanden stààn

natuurlijk niet van voren,

ze zìtten prominent vooraan,

te blinken in de floere najaarszon

die scheert over de eretribune,

hier op deze heel bescheiden

maar groot genoemde markt

van onze oude garnizoensstad.

terwijl Pegasus, het nobele rijdier

van de goden en de dichters,

over de goudbeschenen daken zeilt

staan hier, roerloos in Spartaanse rijen,

Belgiës beste zonen klaar om

na weken van martiaal labeur,

hun vleugels uitgereikt te krijgen

en fier-wijnrode mutsen.

Ik sta erbij en kijk er naar en mijmer:

ooit was ook ik hier gretig jong

en klaar om het leven roekeloos

naar de keel te grijpen

er toen nog vast van overtuigd

dat het weinige dat al was geweest,

onherroepelijk zou verbleken

bij het vele dat nog komen zou.

hier in deze stad zette ook ik,

met veel vallen en weer opstaan,

met builen en met blutsen,

mijn allereerste stappen

op de hindernissenbaan

die men leven noemt en kreeg ook ik

mijn levensvleugels opgespeld,

klaar om hoopvol uit te vliegen.

waarna ik dan, daarnamaals,

met wijnrode oortjes en slechtgemutst,

op die frêle wassen wieken,

in een vermetele vrije val

en in verbeten overgave, net als

die stoere jongens, te vaak

uit de lucht getuimeld ben, en leerde

dat wie durft niet altijd wint.

rik tulkens

stadsdichter Diest 2012-2014

stadsgedicht Nr 9