De dag voor Valentijn, zo lees ik althans in de
gezaghebbende krant Het Belang van Limburg, wordt in de Verenigde Staten
"Mistress-day" gevierd.
En zoals te verwachten wist de lepe commercie ook
dit, door onze Moeder de Heilige Kerk nochtans streng veroordeeld "feest", natuurlijk in onze contreien te importeren.
We lezen dat het op 13 februari ook
in onze christelijke contreien - met name ter hoogte van de Leuvense steenweg - van 8 acht uur in de schrale morgen tot ’s avonds laat, lang na kantooruren, storm loopt in de talrijke gastvrije etablissementen die,
tegen weliswaar overspelige prijzen, gastvrije luxe-kamers op huurbasis aanbieden. Bubbles,
zowel in de jacuzzi als in de magnum flessen worden gegarandeerd.
Nu wil ik geen enkele van mijn getrouwde vriendinnen ongerust
maken, maar ik zou ze toch aanraden om de dag voor Valentijn waakzaam te zijn en
te speuren naar verdachte tekenen die er op wijzen dat manlief vertrouwd is met
genoemde overgewaaide Amerikaanse vermakelijkheden..
Ik wil geen onrust zaaien: Het Belang van Limburg is natuurlijk de New York
Times niet.
En anderzijds is er toch één geruststellende troost: op
Valentijnsdag komt manlief zeker op tijd thuis.
Moest ik een vrouw zijn, ik zou toch een man verkiezen
die mij op Valentijnsavond een warm bad laat vol lopen, die dan op een stoel komt bij me zitten en me met zachte stem een mooi, smachtend, zelfgebreid gedicht voorleest.
Een aangrijpende restaurantvervangende tekst. Een voorschot op en een belofte van wat komen zal.
De dag voor Valentijn, zo lees ik althans in de
gezaghebbende krant Het Belang van Limburg, wordt in de Verenigde Staten
"Mistress-day" gevierd.
Een dag die daarginds naar verluid uitbundig en dankbaar gefêteerd wordt met het buitenechtelijke vrouwelijke wezen, het goed onderhouden reservewiel, die bewonderenswaardige maîtresse
die er voor zorgt dat het gewicht van het grijze, voortbaggerende leven met de officiële trouwboekvrouw
te verdragen blijft.
En zoals te verwachten wist de lepe commercie ook
dit, door onze Moeder de Heilige Kerk nochtans streng veroordeeld "feest", natuurlijk in onze contreien te importeren.
"Scheefpoepersdag" wordt dat bij ons
genoemd.
Enfin, zo vertelt mij toch de Limburgse krantenboer.
We lezen dat het op 13 februari ook
in onze christelijke contreien - met name ter hoogte van de Leuvense steenweg - van 8 acht uur in de schrale morgen tot ’s avonds laat, lang na kantooruren, storm loopt in de talrijke gastvrije etablissementen die,
tegen weliswaar overspelige prijzen, gastvrije luxe-kamers op huurbasis aanbieden. Bubbles,
zowel in de jacuzzi als in de magnum flessen worden gegarandeerd.
Nu wil ik geen enkele van mijn getrouwde vriendinnen ongerust
maken, maar ik zou ze toch aanraden om de dag voor Valentijn waakzaam te zijn en
te speuren naar verdachte tekenen die er op wijzen dat manlief vertrouwd is met
genoemde overgewaaide Amerikaanse vermakelijkheden..
Is er die avond van de dertiende februari in het echtelijk bed van huisvlijt weinig
sprake of was het hoogstens huilen met de pet op, maar toont manlief zich bij
het krieken van de dag daarentegen lichtelijk hormonaal opgewonden?
Vraagt hij waar het ondergoed ligt dat hem (zo denkt
hij toch) zo verwoestend staat?
Is hij de avond van Scheefpoepersdag op tijd
thuis, of belde hij rond vijf uur om te liegen dat er onverwacht een
directievergadering was over een nieuw businessplan, samen met een delegatie
Japanners?
Ik wil geen onrust zaaien: Het Belang van Limburg is natuurlijk de New York
Times niet.
En anderzijds is er toch één geruststellende troost: op
Valentijnsdag komt manlief zeker op tijd thuis.
En dan gaan jullie (voor de kinderen, voor de klap
van de mensen, om gezien te worden, omdat alleman het doet, etc..) genieten van een romantisch
candle-light-diner.
Wiedergutmachende versnaperingen die plots schandalig in prijs blijken gestegen te zijn, aangevuld met een, reken maar, door hem ook al te duur geachte struik bloemen..
Moest ik een vrouw zijn, ik zou toch een man verkiezen
die mij op Valentijnsavond een warm bad laat vol lopen, die dan op een stoel komt bij me zitten en me met zachte stem een mooi, smachtend, zelfgebreid gedicht voorleest.
Een aangrijpende restaurantvervangende tekst. Een voorschot op en een belofte van wat komen zal.
Iets in deze aard misschien.
VOOR JOU
(voor Valentijn)
voor jou
voor jou
haal ik de duurste
letters
blijmoedig uit de
bovenkast,
en trek ik al mijn
frasen
zondagse woorden aan.
voor jou
strijk ik mijn regels
glad
en verberg tussen de
lijnen,
in lieve, kleine
lettertjes,
wat jij alleen daar
lezen kan.
voor jou
verguld ik al mijn
zinnen
en poets ik elke regel
op,
tot alles blinkt en
geurt
als op een blije
lentemorgen.
en dan pas, ja pas dan,
laat ik de woorden los,
en kijk tevreden toe
hoe ze, als een tomeloze
roedel jonge honden,
uitgelaten en
kwijl-keffend
over de klinkers,
naar jou toe hollen.
rik tulkens
stadsdichter Diest 2012-2015
stadsgedicht Nr 22
Geen opmerkingen:
Een reactie posten