STADSCURSIEFJE #2

Kerstboom

(voor mijn buurman, met excuses)

“Hij moet buiten” zei mijn vrouw en ze wees categoriek naar wat overbleef van wat drie weken eerder zowat de best gelukte kerstboom van het Hageland moest zijn geweest.

“Hij moet eruit! Vandaag nog!!”

Het klonk niet als een bevel, maar veeleer als de koele vaststelling van onweerlegbare feiten. Mannen kennen dat toontje wel…

Na het eindeloze geronk van de stofzuiger hadden wij het trouwens wel verwacht dat we met de neus op onze verantwoordelijkheid zouden worden geduwd.

Het aftakelingsproces van ons kerstsymbool was immers al enkele dagen ongebreideld woekerend aan de gang.

En we waren nu in het stadium gekomen dat er zowat een evenwicht was bereikt tussen het aantal naalden dat nog op de boom stond en het aantal kleurrijke bollen die wij drie weken eerder met zoveel zorg tussen het groen hadden vastgeprikt.
Obligate jinglebell-muziek op de achtergrond en al volop in kalkoenstemming.

“En doe het verstandig,” voegde mijn vrouw er aan toe, “want anders ligt het ganse appartement terug vol naalden en ik blijf echt niet..."

Ze maakte de zin niet af maar ze keek erbij zoals vrouwen kijken als ze op andermans gezond verstand beroep doen. Ook dat soort blik kennen mannen wel…

En met een vingerknip bracht ze weer leven in de manonvriendelijke stofzuiger die, heel gemeen en medeplichtig, terug aan het ronken ging.

Onwillekeurig moesten wij denken aan de platte - en dus enthousiast onthaalde - toogmop die ons even voordien in het rookvrije café “De Sigaret” bij de borrelnootjes was geserveerd: “Stofzuigers zijn net als vrouwen, na een paar jaar maken ze nog wel hinderlijk veel lawaai maar ze zuigen niet meer”.

Het werd ons meteen duidelijk dat het bedenken van de technische oplossing voor een alternatief evacuatieprocedé van het kerstkreupelhout aan ònze vindingrijkheid werd overgelaten.

In ons hoofd gingen de alarmsirenes loeien en werd alarmfase “oranje” van het huishoudelijk rampenplan alvast afgekondigd…

Het is schrikwekkend hoe lichtzinnig weinig aandacht wordt besteed aan dit soort relatieproblematiek in de vele handboekjes die de fundamenten van een leefbaar huwelijksleven proberen bloot te leggen.

Want wat heeft men er als man aan de diepste, meanderende roerselen van de vrouwelijke psyché te doorgronden als men niet de nodige praktische zin kan opbrengen om een uitgerafelde kerstboom van drie verdiepingen hoog naar beneden te halen. Zonder dat de nog resterende helft ervan onderweg achterblijft natuurlijk.

Het lijkt ons niet onwaarschijnlijk dat al heel wat kwalijk aanbaggerende huwelijken tenslotte over een verdorde kerstboom gestruikeld zijn.

Met deze evidentie voor ogen hebben wij met volle aandacht alle oplossingen van het probleem tegen het licht gehouden.

De pro’s tegen de contra’s afgewogen.

Verstandige afwegingen gemaakt.

Uiteindelijk werd het ons duidelijk dat de kortste weg tussen twee punten in dit geval op ons balkonnetje aan de straatkant vertrok.

En dat wij dus, geholpen door het verhullend nachtelijk duister, onze voortaan ongewenste kamerstruik best van het terras naar beneden konden kieperen. Om dan gelijkvloers de opruimingswerken diskreet te gaan afronden.

Daar leek geen naald tussen te krijgen.

Wij hebben dus gewacht tot het donker was.

Tot in het flatgebouw iedereen voor het televisiescherm zat.

Of toch: bijna iedereen.

Want op het ogenblik dat de resten van onze over de terrasreling gekieperde boom de grond moest raken, hoorden wij een door merg en been snijdende, onchristelijke kreet.

Afgaande op de teneur van de daarop volgende woordenvloed, duidelijk van een man wiens nieuwe voorraad “goede wil” in deze eerste donkere dagen van januari al helemaal was opgebruikt.

Bij nader toezien meenden wij zowaar onze bovenbuurman te herkennen in de aangeslagen figuur die vanonder het neergeplofte kreupelhout recht krabbelde....

“Gelukkig Nieuwjaar!” probeerden wij nog aarzelend.

Maar toen ging de bel al...

rik tulkens

stadsdichter Diest 2012-2014

stadscursiefje Nr 2